Sinterklaas was weer in het land, maar een aantal schippersmeisjes had zijn aankomst helaas gemist, omdat ze dat weekend net aan boord waren. Ze hadden wel iets op de radio gehoord, maar dat was niet zo heel veel. Niet eens een stoomboot hadden ze zien varen. Eigenlijk best gek, want je zou toch denken dat je aan boord en op het water de meeste kans had om de Sint op zijn stoomboot te zien. Maar ach. Een kind denkt niet zo ver.
Eenmaal weer op het Pensionaat vonden ze in de refter, bij de thee en de boterham van vier uur, soms chocolademuizen of kikkers naast hun bord. Ook had de Sint al eens een arm uit een raam gestoken en snoepgoed over de cour gestrooid.
Ja, het was zeker een heel bijzondere tijd. Een tijd van je verheugen op cadeautjes. Maar daarnaast was er ook wel een beetje vrees voor de roe en de zak.
Zelfs hoofd Piet Trabbedoelie had zich al laten zien en het gonsde van de geruchten, want wie zou er dit jaar in de zak mee naar Spanje genomen worden? Daar moest je toch niet aan denken.
Hier op het pensionaat was het niet fijn, maar meegenomen worden naar Spanje? Dat was nog veel erger, want dat was toch wel een heel ver land. Een land waar men in die tijd nog niet zomaar op vakantie naar toe ging. Sterker nog. Wie ging er toen eigenlijk wèl met vakantie. De schipperskinderen waren al blij als ze met hun vrije dagen gewoon aan boord waren bij hun ouders.
Dus in de zak naar Spanje? Daar had geen van de pensionaires zin in. Daarom waren ze nog braver dan gewoonlijk, hoewel sœur Hélène dat niet eens merkte. Ach, daar had ze ook helemaal geen tijd voor. Een handjevol zusters die voor een heleboel kinderen moesten zorgen. Dan moest je er toch op de een of andere manier de wind onder houden.
Alle pensionaires wilden met pakjesavond graag bij hun ouders zijn. Vooral een timide blond schippersmeisje met veel heimwee hoopte daarop. Dat Sinterklaas cadeautjes bracht was leuk, maar aan boord zijn bij papa en mama was pas echt fijn. Zelfs zonder cadeautjes. Helaas voor het blonde meisje was het schip ook dit jaar weer niet in de buurt. Nee, haar ouders voeren ergens ver weg in een ander land dat Duitsland heette en daardoor kon mama niet eventjes met de trein op en neer reizen. Ze herinnerde zich nog goed dat het vorige jaar iemand met de ankerketting gerammeld had en er toen opeens pakjes voor de deur gelegen hadden. En papa, die toevallig buiten was, had iemand over het schip zien rennen en een stoomboot zien wegvaren. Of dat Sinterklaas was, had hij in het donker niet goed kunnen zien. En of het paard erbij was? Nee, dat had hij ook niet kunnen zien. Dat was ook niet erg waarschijnlijk want ze waren aan het lossen en de luiken lagen open. Maar wat maakte dat ook uit. Ze waren allemaal heel blij met hun cadeautjes geweest. Maar helaas. Dit jaar dus niet bij papa en mama aan boord. Net als al die andere meisjes.
Op pakjes avond waren er voor alle pensionaires cadeaus. En op ieder bord lag wat lekkers. Voor het blonde schippersmeisje zelfs een heel groot pak. Zij had het grootste cadeau van iedereen. Omdat ze zo van muziek hield, had Sinterklaas een kleine accordeon bezorgd. Een echte Hohner. Ze was erg blij met haar muziekinstrument. Ze had immers blokfluitles bij de zusters en omdat ze daar goed in was, wilde ze graag een nieuw instrument leren bespelen.
Misschien was het achteraf bezien maar goed dat ze dit jaar niet naar boord was, want Sinterklaas had haar in dat verre Duitsland vermoedelijk niet kunnen vinden.
Meer informatie over Irene Bruyninckx is te vinden op haar website