Straks is het voor altijd verdwenen…?
Ik was altijd al dol op foto’s en verzamel die dan ook enthousiast. Niet zozeer van natuur, kunst of objecten, maar vooral van gezellige mensen die samenkomen; mijn favoriete onderwerp. Het zijn kleine geluksmomentjes, waar ik mij in sombere tijden aan vastklamp. Daar word ik blij van.
De laatste tijd bekruipt mij echter een vreemd gevoel. Als ik nu terugkijk op foto’s van de laatste familiebijeenkomsten, nieuwjaars- en Prinsenrecepties , sleuteloverdracht, congressen, kijk ik met enige vervreemding terug naar al het fysieke enthousiasme dat van de foto’s afspat. Drie klapzoenen, een hartelijke omhelzing, een polonaise, een handdruk..
Hetzelfde gevoel bekruipt me nu ook als ik speelfilms van vóór Corona zie. Van de week kwam een foto voorbij op LinkedIn, waar nog maar eens nadrukkelijk bij stond, dat hij uiteraard dateerde uit de tijd vóór Corona. Als dat zo is moet je dat tegenwoordig even vermelden en anders moet je er heel snel bij zijn om je excuses aan te bieden.
Hoe kan dit vervreemdend gevoel zo snel zijn ontstaan? Ik vraag aan anderen of ze de weemoed ook voelen. Niet iedereen blijkt dan gecharmeerd te zijn geweest van al dat geknuffel. Je warmte, je woordjes, je adem, heel dichtbij….. Velen vinden die elleboogstoot een buitengewoon bruikbaar alternatief.
Maar wat betekent dit op langere termijn? Wat is het effect van ‘een jaartje overslaan’? De Sinterklaasfeesten in het dorpshuis, het zangkoor in de kerk, de oefening van de harmonie, het jolige van carnaval. Hoe gaat dat in de toekomst? Ik ben bang dat we na dit jaar pauze vrijwilligers verliezen en met het afstand nemen van intimiteit, verliezen we het laatste stukje traditie, waar Limburg in mijn ogen zo groots in is.
Of gaan we straks, nadat we gevaccineerd zijn, als eerste daad van puur geluk elkaar weer eens stevig omhelzen? Ik kan me daar op dit moment nou toch ook weer geen voorstelling bij maken.
Kadanz schreef er ooit een liedje over, wat maar door mijn hoofd blijft spoken:
Die intimiteit, we raken het kwijt
Straks……is het voor altijd verdwenen…