Je kent dat wel, zo’n moment dat je ineens een scherp beeld vanuit het verleden terug op je netvlies hebt, zodanig dat je het gewoon letterlijk kunt voelen. In negen van de tien keer komt de herinnering terug door prikkels die je ergens opvangt.
Afgelopen maandag was ik ineens terug in New Orleans, de stad die ik in 1982!!! heb bezocht. Ik herinner mij nog goed dat ik bij aankomst direct onder de indruk was. De zinderende en broeierige hitte viel als een soort mantel over me heen.
Tijdens de boottocht door de geheimzinnige moerassen en bayous kwam ik alligators en slangen tegen, doodeng. De Voodoo poppetjes her en der bezorgde mij koude rillingen. En ik hoorde de traditionele cajun muziek die wordt gemaakt met een wasbord. Alles bij elkaar een heel onwerkelijke setting daar in dat dampende moeras.
Heel anders en helemaal vrolijk werd ik aan boord van de beroemde radarboot tijdens een tocht over de Mississippi. Bij het zien van de katoenplantages, de slavenhuisjes en de mooie landerijen met de antebellum huizen ontbraken alleen nog Scarlet en Red uit “Gone with the wind”.
Je voelde aan alles dat deze on-Amerikaanse stad een verleden had. Maar wat mij het allermeeste is bijgebleven zijn de mensen. Mensen van allerlei pluimages, native indianen, verre afstammelingen van de eerste Europese kolonisten, Afro-Amerikanen, Creolen en Cajuns.
Deze inwoners maken de stad dynamisch en levendig, en door de typische Franse spraak zelfs een beetje Europees. Ondanks de soms armoedige omstandigheden waarin de mensen leven, zijn zij uitermate vriendelijk en gastvrij. Zij genieten in volle teugen van het leven, en door hun vrolijkheid maken zij de sfeer die deze stad uitstraalt. Zij grijpen alles aan om een feestje te bouwen, zij bepalen letterlijk het ritme waarop New Orleans maar al te graag meedeint. Mardi Gras, een soort carnaval is zo’n typisch voorbeeld. Maar ook zonder Mardi Gras klinkt er muziek. De blues, soul en jazz hoor je overal.
Die echte ‘Southern vibe’, die voelde ik pas in een afgelegen straatje, in French Quarter, in het hart van het centrum. Niet in de altijd drukke Bourbon Street, maar ergens achteraf in een beetje aftandse kroeg, daar maakte ik kennis met het échte New Orleans. Daar klonk de originele blues, de muziek die je diep kan raken.
Ik weet nog dat ik, nippend aan een soutern comfort, luisterde naar een warme, diepe stem, begeleidt door de klanken van een piano en af en toe een trompet. Ik was onder de indruk, niet alleen door de tonen, maar vooral ook door de prachtige woorden die een levensverhaal vertelde. De ellende, soms een beetje vreugde maar zeker ook de melancholie spatte er vanaf………
Deze herinnering, van zo lang geleden, daar in die kroeg, kwam afgelopen maandag weer even bij mij binnen. In eerste instantie had ik geen idee waarom. Misschien was het wel omdat ik, net zoals iedereen, de gezelligheid van een kroeg behoorlijk mis. Of kwam het door het beeld van dansende en zingende mensen op straat? Misschien had ik wel behoefte aan zon en warmte, net zoals toen in Louisiana.
En opeens hoorde ik een DJ op de radio zeggen dat het blue monday was. Bleek mijn déjà vu een onderbewust voorgevoel? Ik moest er eigenlijk een beetje om grinniken, want ik ben nooit zo gevoelig voor dit soort stemmingsmakerij. Ik heb gewoon geen zin om mij verplicht “blue” te voelen en al zeker niet op een dag die wereldwijd voor mij wordt bepaald.
Helemaal mee eens, januari is géén maand om de vlag uit te hangen, en er zijn genoeg mensen die last hebben van winterdepressies. De druilerige en sombere dagen maken het niet makkelijker, maar om nu direct jaarlijks een meest deprimerende dag van het jaar uit te roepen.
Maak er iets leuks van zou ik zeggen. Een “Yellow Monday” bijvoorbeeld. Geel is per slot van rekening de kleur van de zonneschijn. En wie heeft daar nu geen behoefte aan? Ook wordt de kleur geel geassocieerd met vreugde, geluk, verstand en energie.
Toch bekroop ook mij afgelopen maandag dat “blue-gevoel”. Dat stomme virus dat we maar niet onder controle krijgen, maatregelen die weer aangescherpt worden, reizen die ik voor de zoveelste keer moet omboeken, of erger nog annuleren. Ik word bedroefd als ik zie dat mensen steeds minder van elkaar kunnen verdragen. En is het nu echt nodig dat er zovelen op een agressieve toon over en tegen elkaar spreken? Waar is ons “samen-gevoel” gebleven en wanneer gaat het tij nu eindelijk weer keren? Het zijn per slot van rekening allemaal legitieme redenen om mij “blue” te voelen.
En weer ben ik terug in New Orleans. “De blues”, een bitterzoet gevoel dat komt en gaat, schoonheid en verdriet tegelijk en stilstaan bij de minder mooie dingen van het leven. Gevoelens die haarfijn aansluiten op ons leven nu.
Stop! Ik wil niet dat het blue Monday gevoel het overneemt! Ik herpak me en tover heel snel de ras optimist in mij naar boven. Schouders er weer onder, de positieve bril weer op, en weer op zoek naar het licht aan einde van de tunnel. “Het kan alleen maar beter worden” toch? Nog even doorbijten allemaal.
En dan moét de volume knop van de radio omhoog, want ik hoor Pharrell Williams “HAPPY” zingen. Hier word ik vrolijk van, ik dans en zing mee, want aan het einde van deze deprimerende dag geeft dit nummer de burger weer moed.
Liefs Sabina
Roermond, 21 januari 2021